Sztos (1997)

„Sztos” (1997) to barwna opowieść osadzona w Sopocie na początku lat 70. XX wieku, gdzie losy dwóch nieco szemranych postaci splatają się w labiryncie intryg, oszustw i życiowych przebiegłości. Reżyserem tego filmu jest utalentowany Olaf Lubaszenko, który brawurowo przedstawia świat pełen kantów, pokus i niebezpiecznych układów.

W centrum uwagi stoi trzydziestoletni Kazik Czarnecki, zwany „Synkiem” (Cezary Pazura), świeżo opuszczający mury więzienia. Jego pragnieniem jest szybkie odnalezienie się w życiu, zakup mieszkania i zawarcie związku małżeńskiego z ukochaną Beatą (Ewa Gawryluk). Jednak brak zapału do uciążliwej, słabo płatnej pracy w stoczni sprawia, że poszukuje on alternatywnych dróg do szybkiego sukcesu. Wprowadza nas do tej historii doświadczony oszust i cinkciarz Eryk (Jan Nowicki), postać dojrzałego hochsztaplara, który widzi w „Synku” potencjał do realizacji wspólnych planów.

Wspólnie, ta niecodzienna para rusza na ulice Sopotu, gdzie odbywają się ich nielegalne transakcje z wymiany walut. Przy użyciu przebiegłych trików, zastępowania prawdziwych banknotów pociętymi gazetami, udaje im się sprytnie okradać zachodnich turystów. Nieoczekiwanie jednak, kiedy jeden z klientów zostaje oszukany, rodzi się potrzeba zemsty. To zdarzenie staje się impulsem do stworzenia planu, który ma przynieść duże pieniądze i równocześnie pomścić krzywdę.

Obydwaj bohaterowie postanawiają przeprowadzić spektakularny numer zwany „sztosem”, mający na celu pokonanie Gruchy (Krzysztof Zaleski), kumpla Eryka, który wcześniej oszukał go w pokera. Grucha staje się celem zemsty, a jedyną szansą na przywrócenie honoru Eryka jest równie sprytny przekręt. „Synkowi” zależy jednak nie tylko na zrealizowaniu planu, ale również na osiągnięciu swoich osobistych celów, które towarzyszą mu od momentu opuszczenia więzienia.

Film w zabawny sposób ukazuje perypetie głównych bohaterów, poruszając tematy przyjaźni, zemsty, miłości i pragnienia lepszego życia. Wsciekła walka o pieniądze i przewaga umiejętności nad naiwnością rysują obraz świata pełnego pokus i intryg. Wraz z bohaterami przenosimy się do lat 70., gdzie klimat epoki przeplata się z dynamiczną akcją i inteligentnym humorem.

Cezary Pazura w roli „Synka” doskonale oddaje nie tylko charakter postaci, ale także ducha czasów. Jego partner, Jan Nowicki, wciela się w rolę doświadczonego Eryka z charyzmą i przekonaniem. Chemia między aktorami sprawia, że widz czuje się zaangażowany w ich przygody, śmieje się z ich karkołomnych pomysłów, ale także współczuje im w trudnych chwilach.

„Sztos” to nie tylko opowieść o przekrętach i oszustwach. To także barwne freski społeczeństwa lat 70., w którym marzenia o lepszym życiu i błyskotliwe kombinacje stawiają bohaterów w centrum uwagi. Olaf Lubaszenko zgrabnie układa elementy kryminału, komedii i dramatu, tworząc film, który bawi, wzrusza i zmusza do refleksji nad naturą ludzkich dążeń.

W trakcie ekranowej podróży po Sopocie z lat 70. XX wieku, widzowie będą świadkami nie tylko przebiegłych rozgrywek bohaterów, ale także subtelnych zmian w ich charakterach i wartościach. „Sztos” to film, który zachwyca nie tylko swoją kunsztem reżyserskim, ale także trafnym odwzorowaniem ducha tamtego okresu. Świetne dialogi, zaskakujące zwroty akcji i znakomita gra aktorska sprawiają, że ten kryminalno-komediowy obraz zyskuje miano klasyki polskiego kina.