Siódmy kontynent / Der Siebente Kontinent (1989)

Siódmy kontynent to austriacki dramat filmowy z 1989 roku w reżyserii Michaela Hanekego, będący jego pełnometrażowym debiutem fabularnym. Obraz oparty został na wydarzeniach autentycznych, powstał pod wpływem notatki prasowej przeczytanej przez reżysera. Film nagrodzono Brązowym Lampartem na MFF w Locarno.

Fabuła

Film przedstawia życie przeciętnej, dobrze sytuowanej rodziny, która z niewiadomych przyczyn popełnia samobójstwo. Oszczędny w środkach wyrazu film skupia się na codziennych, powtarzalnych czynnościach. W dwóch pierwszych częściach kobiecy głos odczytuje list do rodziców męża, m.in. o tym, że rodzina postanowiła wyjechać na siódmy kontynent.

Akcja filmu rozpoczyna się w 1987 roku. Anna, Georg i ich córka Evi mieszkają w luksusowym apartamencie w Wiedniu. Mają wszystko, czego można zapragnąć: pieniądze, dom, samochód, wygodne życie.

Anna jest nauczycielką, Georg pracuje w banku, a Evi chodzi do szkoły. Ich życie toczy się w powtarzającym się schemacie: codzienne obowiązki, zakupy, spotkania towarzyskie.

Nagle, w 1988 roku, Anna i Georg postanawiają wyjechać na siódmy kontynent. Nie zdradzają nikomu, dokąd się udają, ani dlaczego.

W trzecim roku akcji filmu, rodzina wraca do Wiednia. Anna i Georg są odmienieni, nie chcą już żyć tak jak wcześniej. Wyruszają więc na ostatnią podróż, która zakończy się tragicznie.

Motywy

Film Hanekego porusza wiele ważnych tematów, takich jak: nihilizm, kryzys wartości, absurdy współczesnego życia, a także samotność i alienacja człowieka w społeczeństwie konsumpcyjnym.

Bohaterowie filmu są pozbawieni celów i sensu życia. Ich codzienne czynności są jałowe i bezwartościowe. Nie potrafią znaleźć w życiu niczego, co mogłoby je wypełnić.

Wyjazd na siódmy kontynent jest dla nich próbą odnalezienia nowego celu i sensu życia. Nie jest to jednak próba udana. Zamiast tego, prowadzi do jeszcze większej alienacji i osamotnienia.

Film Hanekego jest obrazem krytycznym wobec współczesnego społeczeństwa. Reżyser pokazuje, jak łatwo człowiek może stracić sens życia w świecie konsumpcjonizmu i nihilizmu.

Styl

Film Hanekego jest utrzymany w minimalistycznym stylu. Reżyser unika zbędnych scen i dialogów. Zamiast tego, skupia się na codziennych, powtarzalnych czynnościach bohaterów.

To właśnie dzięki temu zabiegowi film zyskuje na sile wyrazu. Widz może poczuć się jakby sam obserwował życie bohaterów.

Obrazy są zimne i pozbawione kolorów. Muzyka jest monotonna i przygnębiająca. Wszystko to tworzy atmosferę klaustrofobii i niepokoju.

Interpretacje

Film Hanekego można interpretować na wiele sposobów. Niektórzy widzowie widzą w nim metaforę kryzysu wartości współczesnego społeczeństwa. Inni uważają, że jest to obraz alienacji i samotności człowieka w świecie konsumpcjonizmu.

Niezależnie od interpretacji, Siódmy kontynent jest filmem, który zapada w pamięć. To dzieło, które zmusza widza do refleksji nad sensem życia i miejscem człowieka w świecie.

Oto kilka dodatkowych skojarzeń i myśli, które mogą być pomocne w opisie filmu:

• Film można porównać do dzieł Franza Kafki. Podobnie jak w jego utworach, świat przedstawiony w Siódmym kontynencie jest absurdalny i niezrozumiały.
• Film można także interpretować jako metaforę śmierci. Wyjazd na siódmy kontynent może być metaforą odejścia z tego świata.
• Film jest także opowieścią o samotności i alienacji. Bohaterowie są pozbawieni bliskich relacji i kontaktu z innymi ludźmi.

**Podsumowując, Siódmy kontynent to film, który porusza ważne tematy i zmusza widza do refleksji. Jest to dzieł