Zezowate szczęście (1960)

Film

Czas trwania: 1 godz. 47 min.

Opis

Zezowate szczęście (1960) to czarno-biała polska komedia filmowa w reżyserii Andrzeja Munka, nakręcona na podstawie scenariusza Jerzego Stefana Stawińskiego. Film opowiada o losach Jana Piszczyka, oportunisty, który w ciągu ćwierćwiecza historii Polski usiłuje przypodobać się aktualnym władzom.

Fabuła

Akcja filmu rozpoczyna się w latach 20. XX wieku. Młody Jan Piszczyk, syn krawca, pragnie być „korektnym obywatelem”. W tym celu zapisuje się do harcerstwa, jednak podczas defilady skompromituje się, wpadając do rowu. Niezrażony niepowodzeniem, Piszczyk postanawia zostać korporantem. Tym razem też nie udaje mu się osiągnąć celu – podczas antysemickich zajść na uniwersytecie zostanie wzięty za Żyda.

Po wybuchu II wojny światowej Piszczyk zostaje wcielony do wojska. Pragnie walczyć o ojczyznę, jednak trafia do oflagu. Po wojnie, wraz z nastaniem PRL-u, Piszczyk postanawia przypodobać się nowej władzy. Udaje mu się zdobyć posadę dyrektora sklepu, jednak wkrótce zostaje aresztowany za defraudację.

W więzieniu Piszczyk opowiada swoje życie dyrektorowi zakładu karnego. Opowiada o swoich kolejnych metamorfozach, które zawsze kończyły się fiaskiem. Piszczyk jest antybohaterem, ponieważ kolejne, bezkrytyczne przemiany dokonuje za późno.

Analiza

Piszczyk – antybohater

Jan Piszczyk to postać tragiczna i antybohateryczna. Jest on ofiarą własnej ambicji i konformizmu. Chce za wszelką cenę dostosować się do aktualnej sytuacji politycznej, jednak z różnych powodów mu się to nie udaje.

Piszczyk jest typem oportunisty. Nie ma żadnych własnych przekonań ani wartości. Jest gotów zrobić wszystko, aby osiągnąć swój cel. Dlatego też zmienia swoje poglądy i zachowania w zależności od sytuacji.

Piszczyk jest również postacią tragiczną. Jest on skazany na klęskę. Każda jego próba przypodobania się władzy kończy się fiaskiem.

Krytyka systemu komunistycznego

Film „Zezowate szczęście” można interpretować jako krytykę systemu komunistycznego. Piszczyk jest symbolem człowieka, który próbuje przystosować się do totalitarnego systemu. Jednak jego próby zawsze kończą się fiaskiem.

Komizm i tragiczność

Film „Zezowate szczęście” jest jednocześnie komedią i tragedią. Piszczyk jest postacią komiczną, ponieważ jego kolejne metamorfozy są absurdalne i groteskowe. Jednak jego historia jest również tragiczna, ponieważ pokazuje, że człowiek może zostać skazany na klęskę, jeśli będzie próbował dostosować się do totalitarnego systemu.

Podsumowanie

„Zezowate szczęście” to film, który porusza ważne tematy społeczne i polityczne. Jest to dzieło złożone i wielowarstwowe, które można interpretować na różne sposoby.

Baner DisplayMovies

Oglądaj online:

Baner Torrentos
reżyseria Andrzej Munk
scenariusz Jerzy Stefan Stawiński
gatunek Komedia
produkcja Polska
premiera 4 kwietnia 1960 (Światowa i polska premiera kinowa)
na podstawie Jerzy Stefan Stawiński (powieść)
studio Zespół Filmowy "Kamera"
tytuł oryg. Zezowate szczęście
inne tytuły Cockeyed Happiness (tytuł wznowienia) Miedzynarodowe Bad Luck Miedzynarodowe

Zezowate szczęście (1960) to czarno-biała komedia filmowa w reżyserii Andrzeja Munka, nakręcona na podstawie scenariusza Jerzego Stefana Stawińskiego. Film przedstawia losy Jana Piszczyka, człowieka, który przez całe życie starał się dopasować do aktualnych warunków politycznych i społecznych. Jego ambicja i konformizm prowadziły go do kolejnych niepowodzeń, które ostatecznie doprowadziły go do więzienia.

Film rozpoczyna się od sceny, w której Piszczyk, już jako więzień, opowiada o swoim życiu dyrektorowi zakładu karnego. Chcąc przekonać go, by pozwolił mu pozostać w więzieniu, Piszczyk opisuje, jak zawsze był ofiarą okoliczności i nie miał możliwości wyboru.

Już od dzieciństwa Piszczyk wykazywał skłonności do konformizmu. Gdy jego ojciec, człowiek sukcesu, zmusił go do zapisania się do harcerstwa, Piszczyk starał się jak najlepiej wypełniać swoje obowiązki. Jednak podczas defilady skompromitował się, co doprowadziło do jego wydalenia z organizacji.

Po maturze Piszczyk zdecydował się studiować na uniwersytecie. Tam również próbował dostosować się do panujących zasad. Gdy jednak podczas antysemickich zajść wzięty został za Żyda, został pobity przez policjantów.

Po wybuchu wojny Piszczyk chciał walczyć w szeregach Wojska Polskiego. Jednak trafił do oflagu, gdzie spędził kilka lat. Po wyzwoleniu z obozu Piszczyk znów próbował znaleźć swoje miejsce w nowym świecie.

W początkach PRL-u Piszczyk awansował na wysokie stanowisko w państwowych strukturach. Jednak jego kariera zakończyła się, gdy został oskarżony o szpiegostwo. Piszczyk został skazany na karę więzienia, gdzie spędził kolejne kilka lat.

W więzieniu Piszczyk po raz pierwszy poczuł się naprawdę wolny. Nie musiał już dokonywać żadnych wyborów, odpowiadać za swoje czyny ani dopasowywać się do cudzych oczekiwań.

Zezowate szczęście to film o człowieku, który przez całe życie był ofiarą okoliczności. Piszczyk nie był złym człowiekiem, ale jego ambicja i konformizm prowadziły go do kolejnych niepowodzeń. Ostatecznie Piszczyk znalazł ukojenie w więzieniu, gdzie mógł wreszcie zapomnieć o świecie zewnętrznym.

Film jest także komentarzem do burzliwych dziejów Polski w XX wieku. Piszczyk jest symbolem człowieka, który próbował odnaleźć swoje miejsce w zmieniającym się świecie. Jednak jego próby dopasowania się do nowych warunków zawsze kończyły się fiaskiem.

Film Andrzeja Munka jest dziełem o złożonej wymowie. Jest to zarówno komedia, jak i tragikomedia. Film bawi, ale również skłania do refleksji nad kondycją człowieka w świecie, który nieustannie się zmienia.

Oto kilka dodatkowych uwag na temat filmu:

  • Bohaterem filmu jest Jan Piszczyk, człowiek, który przez całe życie starał się dopasować do aktualnych warunków politycznych i społecznych. Jego ambicja i konformizm prowadziły go do kolejnych niepowodzeń, które ostatecznie doprowadziły go do więzienia.
  • Film rozpoczyna się od sceny, w której Piszczyk, już jako więzień, opowiada o swoim życiu dyrektorowi zakładu karnego. Chcąc przekonać go, by pozwolił mu pozostać w więzieniu, Piszczyk opisuje, jak zawsze był ofiarą okoliczności i nie miał możliwości wyboru.
  • Film jest także komentarzem do burzliwych dziejów Polski w XX wieku. Piszczyk jest symbolem człowieka, który próbował odnaleźć swoje miejsce w zmieniającym się świecie. Jednak jego próby dopasowania się do nowych warunków zawsze kończyły się fiaskiem.

Film Andrzeja Munka jest dziełem o złożonej wymowie. Jest to zarówno komedia, jak i tragikomedia. Film bawi, ale również skłania do refleksji nad kondycją człowieka w świecie, który nieustannie się zmienia.

Aktor Postać
Jan Piszczyk
Basia
Biuralistka Wychówna
Personalny Józef Kacperski
Podchorąży Osewski
Jelonek
Podchorąży Sawicki
Jan Piszczyk w dzieciństwie
Oficer z Urzędu Bezpieczeństwa
Cezary Piszczyk, ojciec Jana
Zastępowy
Dyrektor
Naczelnik Kozienicki
Major Wrona-Wroński, ojciec Joli
Zegarmistrz
Witold Kropaczyński
Naczelnik więzienia
Jola
Wąsik
Majorowa Wrona-Wrońska, matka Joli
Zosia, żona Jelonka
Irena Kropaczyńska
Korepetytor Joli
Podchorąży w obozie
Konspirator
Studentka na wykładzie
Protokolant w więzieniu
Anastazja Makulec, kobieta w biurze Wąsika w Krakowie
Irena Kopaczyńska
Witold, szef siatki ruchu oporu
Mężczyzna w bramie
Piosenkarka
Żołnierz wiozący "tajną broń"
Podchorąży Krawczyk
Robiący interesy z Piszczykiem w restauracji
Julcia, służąca Wrona-Wrońskich
Żydowski kupiec z manekinem
Oficer z Urzędu Bezpieczeństwa
Kobieta na przymiarce u ojca Piszczyka
Oficer, którego Piszczyk pyta o drogę do Zegrza
Franek, rikszarz wiozący Piszczyka i Jelonka
Granatowy policjant w mieszkaniu Jelonka
Dziewczyna w auli uniwersyteckiej
Konspirator
Żołnierz niemiecki przyłapujący Piszczyka na przymierzaniu munduru podchorążego
Sierżant, którego Piszczyk pyta się o drogę do Zegrza
Lekarz opatrujący Piszczyka na komendzie policji
Żołnierz w oflagu udający Hitlera
Nauczyciel młodego Piszczyka
Pasażer pociągu dźwigający na ramieniu kosz
Generał na trybunie podczas defilady
Więzień oflagu
Kochanek Kropaczyńskiej
Jelonek w dzieciństwie
Żołnierz w oflagu
Mioduszewski, urzędnik w wydziale sprawozdawczości
Żołnierz w oflagu
Drużynowy na trybunie podczas defilady
Podchorąży w obozie

Dodaj komentarz

Twój adres email nie zostanie opublikowany. Pola, których wypełnienie jest wymagane, są oznaczone symbolem *