Wielkie oczy / Big Eyes (2014)

„Wielkie Oczy” to film, który rzuca światło na fascynującą historię malarki Margaret Keane, ukazującą w nim dynamiczną walkę o tożsamość, uznanie i wyzwolenie spod uciążliwego jarzma despotycznego małżeńskiego związku. Ten obraz, zrealizowany przez jednego z wybitnych wizjonerów kina współczesnego, Tima Burtona, składa hołd nie tylko sztuce, ale również sile ludzkiej determinacji.

W latach sześćdziesiątych XX wieku, w czasach, gdy świat podziwiał intrygujące portrety dzieci i kobiet o tajemniczych, pociągających oczach, Walter Keane, ambitny malarz (Christoph Waltz), zdobywał serca widzów swoimi dziełami. Przełamując konwencje sztuki, zyskał ogromny sukces artystyczny, ale jak się okazuje, ten triumf ma mroczną stronę.

W filmie poznajemy prawdziwą geniusz malarski ukryty w cieniu – Margaret Keane (Amy Adams). Jej fascynujące obrazy, przedstawiające porzucone dzieci o „Wielkich Oczach”, stają się ikoną epoki. Jednak to nie ona cieszy się z uznania świata sztuki. Jej mąż, Walter, przedstawiany jako niezwykle ambitny i zdolny artysta, bezwzględnie przypisuje sobie autorstwo tych dzieł, oszukując całą społeczność artystyczną i światowy rynek sztuki.

Burton ukazuje pełną dramatyzmu historię tego małżeństwa, gdzie kreatywność i geniusz Margaret zostają zakneblowane przez despotycznego małżonka. Amy Adams wciela się w rolę bohaterki z determinacją i siłą, jakie są potrzebne do zmierzenia się z patriarchalnym społeczeństwem lat sześćdziesiątych, gdzie kobieta często pozostawała w cieniu męża. Christoph Waltz natomiast w mistrzowski sposób odgrywa rolę bezwzględnego oszusta, którego ambicje zdają się nie mieć granic.

Film nie tylko ukazuje skomplikowane relacje między małżonkami, ale również rzuca refleksyjne spojrzenie na mechanizmy władzy i manipulacji w świecie sztuki. Wielowątkowa fabuła przenika się z metaforami artystycznego tworzenia, gdzie prawdziwy talent zostaje przyćmiony przez chciwość i pychę. Burton wplata w narrację również elementy surrealizmu, co podkreśla jego unikalne spojrzenie na świat sztuki i ludzkiej psychiki.

„Wielkie Oczy” to nie tylko opowieść o walce o własną tożsamość artystyczną, ale także o emancypacji kobiety w sztuce i społeczeństwie. Margaret Keane staje się symbolem kobiecej siły i determinacji, która nie ulega presji patriarchalnych norm. Jej historia to również przypomnienie o tym, jak łatwo może dojść do zohydzenia prawdziwego talentu przez manipulacje i fałszywe ego.

Burton z wdziękiem balansuje między momentami dramatycznymi a subtelnym humorem, co nadaje filmowi charakterystyczny ton. Klimat lat sześćdziesiątych został doskonale oddany poprzez staranne rekonstrukcje kostiumów i scenografii. Muzyka, jak zawsze w filmach Burtona, pełni istotną rolę, tworząc niepowtarzalną atmosferę.

Niezwykle ważnym elementem filmu jest również dygresyjne spojrzenie na świat sztuki, gdzie prawda i autentyczność dzieła stają w opozycji do pustego chwytania za sławę i zysk. Burton nie unika krytyki instytucji artystycznych, ukazując je jako arenę, w której talent może być łatwo zohydzony przez machinacje i kłamstwa.

„Wielkie Oczy” to nie tylko opowieść o malarstwie i artystycznej pasji, ale również o ludzkich tragediach, które skrywają się za fasadą triumfu. Film ten skłania do refleksji nad ceną sukcesu i ceną, jaką płaci się za utrzymanie własnej integralności w świecie, gdzie pozory często przewyższają prawdę. Tim Burton, zawsze zafascynowany światem marzeń i tajemnic, tym razem przenosi nas w świat zmysłowej sztuki i walki o indywidualność. „Wielkie Oczy” to obraz, który wciąga widza nie tylko swoją wizualną estetyką, ale także głębokim przesłaniem, które długo pozostaje w pamięci.