Śmierć Stalina / The Death of Stalin (2017)

W stalinowskiej Rosji z roku 1953 następuje przełomowy moment. Z dala od publicznego spojrzenia, Józef Stalin, okrutny dyktator i tyran, odchodzi w niebyt, pozostawiając władzę nad Związkiem Radzieckim w stanowej próżni. Ta zmiana to nie tylko śmierć jednostki, ale także zapowiedź rewolucji, choć tym razem bez krwi.

Armando Iannucci, reżyser z wielką wprawą w komedii politycznej, podjął się zadania zrekonstruowania tych historycznych wydarzeń w filmie „Śmierć Stalina” (The Death of Stalin), odkrywając przed widzem zakulisowe intrygi i walkę o wpływy między elitarystycznymi przedstawicielami radzieckiego establishmentu. Zestawiając paradoksy dobrej zmiany jako przeżytku, film ten ukazuje, że chociaż światło na końcu tunelu może być bliskie, to zawsze towarzyszy mu groźba zaćmienia przez cienie nieodpowiedzialnej władzy.

Zamachnijmy się na kurtyny Kremla, gdzie po śmierci Stalina atmosfera napina się jak struna w oczekiwaniu na eksplozję chaosu. Kamera Iannucciego przenosi nas w samo serce walki o władzę, gdzie niewinność staje się luksusem, a intrygi i spiski tkają się w zakamarkach kremlowskich korytarzy. Zdobywając się na odwagę, niektórzy z decydentów pragną naprawy i pozytywnych zmian, ale w tym politycznym szachowniku trzeba być nie tylko sprytnym, ale także elastycznym, gotowym dostosować się do zmieniającej się rzeczywistości.

Śmierć jednego człowieka staje się zarzewiem dla walki o przetrwanie, a widowisko polityczne staje się areną, na której toczy się niekończąca się gra o dominację. Elita polityczna, wcześniej uginająca się pod ciężarem strachu i posłuszeństwa wobec Stalina, teraz musi wykazać się sprytem, by utrzymać swoje pozycje lub nawet zdobyć nowe. Każdy krok jest przemyślany, a nieufność między postaciami rośnie jak cień kładący się na serce Kremla.

W obliczu tej politycznej niepewności, każdy bohater zaryzykuje wszystko, aby uniknąć niechybnej zagłady, ale równocześnie nikt nie jest pewien, kto w końcu wyjdzie zwycięsko z tej bezlitosnej rozgrywki. Przedstawiciele różnych frakcji politycznych ścierają się, próbując skonstruować nową rzeczywistość, lecz czy ta rzeczywistość będzie lepsza od poprzedniej, czy wręcz przeciwnie?

W filmie „Śmierć Stalina”, Iannucci nie tylko zderza widza z groteskowym absurdyzmem polityki, ale także pozwala mu zobaczyć, jak szaleństwo totalitaryzmu zostaje obnażone w całej swojej pełnej krasie. Czy towarzystwo radzieckich przywódców zdoła oderwać się od cienia, który rzuca na nich dziedzictwo Stalina, czy też zatracą się w wirze własnych ambicji?

Film ten nie jest jedynie komedią, ale również spojrzeniem na historię z pryzmatu ironii i czarnego humoru. Wnikliwe spojrzenie na te zakulisowe wydarzenia pozwala nam zastanowić się nad tym, czy naprawdę możliwa jest dobra zmiana w systemie, który przez lata był uwięziony w kręgu represji i terroru. Czy śmierć jednego człowieka może rzeczywiście oznaczać koniec pewnej epoki i początek nowej? Te pytania są otwarte, a odpowiedzi leżą w samej naturze polityki, której scenariusz jest zawsze pełen niespodzianek.