Zezowate szczęście (1960)

Zezowate szczęście (1960) to czarno-biała komedia filmowa w reżyserii Andrzeja Munka, nakręcona na podstawie scenariusza Jerzego Stefana Stawińskiego. Film przedstawia losy Jana Piszczyka, człowieka, który przez całe życie starał się dopasować do aktualnych warunków politycznych i społecznych. Jego ambicja i konformizm prowadziły go do kolejnych niepowodzeń, które ostatecznie doprowadziły go do więzienia.

Film rozpoczyna się od sceny, w której Piszczyk, już jako więzień, opowiada o swoim życiu dyrektorowi zakładu karnego. Chcąc przekonać go, by pozwolił mu pozostać w więzieniu, Piszczyk opisuje, jak zawsze był ofiarą okoliczności i nie miał możliwości wyboru.

Już od dzieciństwa Piszczyk wykazywał skłonności do konformizmu. Gdy jego ojciec, człowiek sukcesu, zmusił go do zapisania się do harcerstwa, Piszczyk starał się jak najlepiej wypełniać swoje obowiązki. Jednak podczas defilady skompromitował się, co doprowadziło do jego wydalenia z organizacji.

Po maturze Piszczyk zdecydował się studiować na uniwersytecie. Tam również próbował dostosować się do panujących zasad. Gdy jednak podczas antysemickich zajść wzięty został za Żyda, został pobity przez policjantów.

Po wybuchu wojny Piszczyk chciał walczyć w szeregach Wojska Polskiego. Jednak trafił do oflagu, gdzie spędził kilka lat. Po wyzwoleniu z obozu Piszczyk znów próbował znaleźć swoje miejsce w nowym świecie.

W początkach PRL-u Piszczyk awansował na wysokie stanowisko w państwowych strukturach. Jednak jego kariera zakończyła się, gdy został oskarżony o szpiegostwo. Piszczyk został skazany na karę więzienia, gdzie spędził kolejne kilka lat.

W więzieniu Piszczyk po raz pierwszy poczuł się naprawdę wolny. Nie musiał już dokonywać żadnych wyborów, odpowiadać za swoje czyny ani dopasowywać się do cudzych oczekiwań.

Zezowate szczęście to film o człowieku, który przez całe życie był ofiarą okoliczności. Piszczyk nie był złym człowiekiem, ale jego ambicja i konformizm prowadziły go do kolejnych niepowodzeń. Ostatecznie Piszczyk znalazł ukojenie w więzieniu, gdzie mógł wreszcie zapomnieć o świecie zewnętrznym.

Film jest także komentarzem do burzliwych dziejów Polski w XX wieku. Piszczyk jest symbolem człowieka, który próbował odnaleźć swoje miejsce w zmieniającym się świecie. Jednak jego próby dopasowania się do nowych warunków zawsze kończyły się fiaskiem.

Film Andrzeja Munka jest dziełem o złożonej wymowie. Jest to zarówno komedia, jak i tragikomedia. Film bawi, ale również skłania do refleksji nad kondycją człowieka w świecie, który nieustannie się zmienia.

Oto kilka dodatkowych uwag na temat filmu:

• Bohaterem filmu jest Jan Piszczyk, człowiek, który przez całe życie starał się dopasować do aktualnych warunków politycznych i społecznych. Jego ambicja i konformizm prowadziły go do kolejnych niepowodzeń, które ostatecznie doprowadziły go do więzienia.
• Film rozpoczyna się od sceny, w której Piszczyk, już jako więzień, opowiada o swoim życiu dyrektorowi zakładu karnego. Chcąc przekonać go, by pozwolił mu pozostać w więzieniu, Piszczyk opisuje, jak zawsze był ofiarą okoliczności i nie miał możliwości wyboru.
• Film jest także komentarzem do burzliwych dziejów Polski w XX wieku. Piszczyk jest symbolem człowieka, który próbował odnaleźć swoje miejsce w zmieniającym się świecie. Jednak jego próby dopasowania się do nowych warunków zawsze kończyły się fiaskiem.

Film Andrzeja Munka jest dziełem o złożonej wymowie. Jest to zarówno komedia, jak i tragikomedia. Film bawi, ale również skłania do refleksji nad kondycją człowieka w świecie, który nieustannie się zmienia.