Pora umierać (2007)

„Pora umierać” (2007) to czarno-biały obraz, który opowiada poruszającą historię Anieli Walter, starszej kobiety zamieszkującej stary, drewniany dom. Aniela, wywodząca się z rodziny szlacheckiej, jest postacią obdarzoną dużym poczuciem humoru i dystansem do świata. Jej codzienne życie wypełnione jest prostymi czynnościami, rozmowami z psem Filadelfią i obserwacją sąsiadów. Dni płyną monotonicznie, aż do chwili, gdy Aniela postanawia spełnić swoje marzenie – pozbyć się ostatniego lokatora, który pozostał z czasów powojennych.

Właśnie ta decyzja staje się punktem zwrotnym w życiu Anieli. Po wielu latach samotności, kobieta może wreszcie wziąć sprawy domu w swoje ręce. Jednak radość z odzyskania kontroli nad swoim życiem szybko zamienia się w rozczarowanie. Jej syn, który pojawił się z wnuczką, nie podziela entuzjazmu matki. W tajemnicy przed nią, planuje sprzedaż domu sąsiadowi, co rujnuje marzenia Anieli o odnowieniu rodzinnej posiadłości.

Film ukazuje obraz jesieni życia, gdzie główna bohaterka musi stawić czoła nie tylko teraźniejszości, ale także przeszłości. Aniela, mimo starości, nie jest smutną postacią skarżącą się na los. Z ironicznym uśmiechem patrzy na rzeczywistość i niejako z tego samego uśmiechu radzi sobie ze swoją samotnością. Danuta Szaflarska, w roli Anieli, zdobyła uznanie na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni, gdzie została nagrodzona za najlepszą pierwszoplanową rolę kobiecą.

Twórcy, Dorota Kędzierzawska i Artur Reinhart, prezentują autorskie kino, które skupia się na fascynującej kreacji Danuty Szaflarskiej. „Pora umierać” to nie tylko opowieść o starości i samotności, ale także refleksja nad życiem, jego zwycięstwami i porażkami. Film stawia pytanie, czy Aniela wygrywa czy przegrywa w swoim życiu, pozostawiając widzów zaniepokojonymi tym dylematem.

Aniela, właścicielka starej, zdewastowanej willi, po wielu latach spełnia swoje marzenie o pozbyciu się ostatniego lokatora. Jednak radość z odzyskania kontroli nad domem szybko pryska, gdy syn Anieli, w tajemnicy przed nią, zamierza sprzedać posiadłość sąsiadowi. W tym momencie bohaterka decyduje się wziąć sprawy w swoje ręce, nie poddając się bezczynności.

Film nie tylko ukazuje zmiany w życiu Anieli, ale również przedstawia historię samego domu. Piękna, ale sypiąca się drewniana willa, która kiedyś była dumą rodziny, staje się świadkiem upływającego czasu. Wraz z Anielą, widzowie śledzą nie tylko jej walkę z samotnością, ale także z przeszłością i wspomnieniami, które budzą się wraz z odzyskaniem domu.

„Pora umierać” to nie tylko film o życiu i starości, ale również o sile charakteru i determinacji. Aniela, pomimo swoich lat, nie ulega pokusie bezczynności. Z ironicznym uśmiechem na twarzy stawia czoła trudnościom i nie przestaje walczyć o swoje marzenia. Mimo że pytanie o to, czy wygrywa czy przegrywa życie, pozostaje otwarte, sama postać Anieli inspiruje do refleksji nad własnym życiem i decyzjami.

W rezultacie, „Pora umierać” to film, który porusza nie tylko tematykę starości, ale także ukazuje uniwersalne wyzwania, z jakimi każdy może się zmierzyć w różnych etapach życia. Kreacja Danuty Szaflarskiej, autorskie podejście reżyserki Doroty Kędzierzawskiej oraz głęboka refleksja nad życiem czynią z tego obrazu dzieło godne uwagi i zadumy.